De abortus (2)

2e deel van twee artikelen die over abortus gaan.
De innerlijke houding ten opzichte van de abortus is vaak erg bepalend voor het verdere verloop van de relatie en voor het gevoel van welbevinden van de twee ‘ouders’.

Ze waren allebei nog zo jong. Officieel volwassen, maar wanneer worden mensen dat nu echt.

Wendy en Frank woonden al bijna een jaar samen en hadden elkaar helemaal gevonden. Ze genoten van hun vriendenkring, het uitgaan, het feesten en ieder moment dat de gelegenheid zich voordeed, zochten hun gretige, jonge lichamen elkaar op. En tussen alles door vonden ze zelfs nog de tijd om het laatste jaar aan de universiteit af te ronden. Het leven was een feest!

Totdat Wendy, ondanks alle voorzorgsmaatregelen, zwanger bleek te zijn.
Ook Frank was helemaal overdonderd door dat nieuws. ‘Mijn god, Wendy,’ zei hij half verdoofd, ‘ik geloof niet dat ik er al aan toe ben om vader te worden. Ik hou van je, en, en ik weet dat ik later kinderen met jou wil. Maar nu nog niet. Nu nog niet…’
Ook Wendy wist dat ze met Frank kinderen zou willen, later. Ze kon zichzelf nog niet als moeder zien.

Gedurende de komende dagen passeerden er zo wat wederzijdse verwijten en ruzies, die ze vervolgens weer bijlegden. En uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. Abortus. Datgene waar ze elk al wel aan hadden gedacht, maar nog niet eerder durfden uit te spreken. Maar het bleek een stuk moeilijker voor ze dan ze verwacht hadden. Ze waren zich er terdege van bewust dat ze hun aanstaande kind opofferden omdat ze het nu nog niet wilden.

Ze hadden het ook met hun vrienden gedeeld, en die bleken er aanmerkelijk makkelijker over te denken. ‘Abortus stelt echt niets voor’, ‘Er is nog niet eens ècht een kind’ en meer van dat soort goedbedoelde maar ongelofelijk naïeve opmerkingen.
Frank en Wendy waren wat stiller geworden. Ze hielpen elkaar naar het moment van de abortus toe en ze waren vaak erg verdrietig.
Ze gingen samen naar de kliniek en Frank week geen moment van haar zijde. Na de abortus konden ze daar nog even alleen blijven. Wendy huilde zachtjes in de armen van Frank. Tijdens en na deze periode had hun relatie zich verdiept, het frivole was er wat vanaf, en stonden ze voller en bewuster in het leven. Ze waren volwassen geworden.

Bewust kiezen en rouwen

Wat gebeurt er nu op systemisch niveau bij een ‘lichtzinnig’ uitgevoerde abortus (zie voorgaande artikel). De ouder die het ongeboren kind afwijst zegt daarmee eigenlijk ook tegen de partner: ‘Dat, wat ons op een ultieme manier met elkaar verbindt, wil ik niet. Dat deel van jou is niet welkom’.  Niet bewust natuurlijk, maar zo wordt het door het systeem wel ervaren. Na zo’n abortus is de relatie per definitie afgelopen, al blijven de ouders soms nog (even) bij elkaar.
Wanneer de ouders ten volle de consequentie van hun abortus onder ogen komen, de verantwoordelijkheid nemen voor het afbreken van een ontluikend leven en daar het rouwproces over aangaan, staan ze daarna over het algemeen bewuster in het leven en heeft hun relatie een ernst en diepte gekregen die er eerst niet was.